In het atelier van Julie van Hove

Het oog van Robbe

‘Waar vroeger de gekende en geliefde drukkerij De Wrikker zat, heb ik nu mijn atelier, samen met bijna dertig bevriende creatievelingen – mega nice. Daarnet kreeg ik van bakker Isabel nog een stuk heerlijke kardemom-babka (gevlochten brood, red.) en als ik vastzit, kan ik altijd feedback vragen, bijvoorbeeld aan mijn lief. Robbe zit hier met and.Ampersand-studio en heeft als interieurarchitect en ontwerper een fantastisch oog. Eén suggestie van hem kan soms mijn hele flow veranderen. Nog een plus: omdat ik hier vlakbij de ingang zit, kan iedereen zien of ik wel aan het werken ben en niet zit te instagrammen.’ (lacht)

Internaat

‘Dat controlerende element lijk ik nodig te hebben, want ik ben héél snel afgeleid. Waarschijnlijk heb ik daarom nooit zo goed gewerkt als toen ik op internaat zat en we gezamenlijk ons huiswerk moesten maken. Thuis kon ik dan weer zo diep in een tekening zitten dat mijn moeder mij letterlijk uit mijn kamer moest komen halen, en hoewel tekenen mij nog altijd zo kan consumeren, heb ik vandaag meer moeite met opstarten. In die zin vind ik de gsm een vloek. Die zet ik sinds kort wel in focus-modus zodra ik hier aan mijn bureau zit. Zo zie ik niets van social media en kunnen enkel nog mijn mama, papa en Robbe me bellen.’

Happy orang-oetan

‘Meer dan ooit wil ik de klok stilzetten, want het frustreert me dat ik niet voor al mijn opdrachten ruim tijd kan nemen. Ik werk dan ook 90 procent voor de Arenbergschouwburg, waardoor ik enkel op donderdagnamiddag en vrijdag kan tekenen voor mijn boeken en geboortekaartjes. Ik ga strenger moeten kiezen, vrees ik, zeker omdat Robbe en ik binnenkort een huis beginnen te bouwen, maar kiezen is lastig, want elke schets, elk schilderwerk maakt me enorm gelukkig. Vaak zit ik te glimlachen omdat ik een connectie voel met de happy orang-oetan of zotte flamingo die ik aan het afbeelden ben – ik ga zelf nogal vrolijk door het leven.’

“Kiezen tussen opdrachten is lastig, want elke schets, elk schilderwerk maakt me enorm gelukkig. Vaak zit ik te glimlachen omdat ik een connectie voel met de happy orang-oetan of zotte flamingo die ik aan het afbeelden ben – ik ga zelf nogal vrolijk door het leven.”

Esigodini

‘Heel lang tekende ik enkel dieren omdat ik die zo goed heb mogen observeren in Zimbabwe. Heel mijn lagere schooltijd woonde ik met mijn Belgische mama – een arts –, mijn Rwandese papa – een therapeut en leerkracht Frans – en mijn broer in Esigodini, waar onze tuin aan de brousse grensde. We maakten ook vaak safariritjes door Hwange National Park, waar we zo dicht bij olifanten kwamen dat ik ze zelfs kon ruiken en de cracks in hun huid zag – magisch. Onlangs, toen ik me weer eens verloor in dierenweetjes en schattige beestenfoto’s opzoeken, zogezegd als research, leerde ik dat olifanten elkaar zelfs bij naam roepen. Ongelooflijk.’

Eigen mannetjes

‘Ook toen we naar Bulawayo-stad verhuisden, barstte onze tuin van de bananen-, mango- en lycheebomen, geurige bloemen en ontelbare vogels. En slangen, haha. Ik denk dat ik aan mijn tekentafel onbewust naar die oase terugkeer, al speelde mijn schrik om mensen te moeten afbeelden ook lang mee. Ik had het idee dat die meer aan realistische normen moesten beantwoorden en ik dat niet zou kunnen, tot ik bij inspirerende illustratoren zoals Oliver Jeffers, Sebastiaan Van Doninck en Dieter De Schutter zag dat je toch ‘mannetjes’ eigen aan je stijl kunt maken. Mijn vriendin Shamisa Debroey bewonder ik dan weer om haar losheid en speelsheid.’

Grof en snel

‘Carll Cneut was een van de redenen dat ik dit vak wilde leren – dat oog voor detail, die composities! – en aan de Academie toonde Klaas Verplancke sterke, vaak Poolse voorbeelden van vorm- en witgebruik. De laatste tijd probeer ik vooral nog te evolueren qua diepte – iemand als Mark Janssen vind ik heel sterk met licht en schaduw – en qua textuur – in het boek dat ik nu uitwerk, Queen Nikkolah viert feest, moet je Nikkolahs haarlokken bijna kunnen voelen. Tegelijk wil ik niet dat het alles fotorealistisch is en grijp ik voor de energiekste scènes terug naar de grove, snelle stijl waarmee ik op school al graag experimenteerde.’

“In 'Queen Nikkolah viert feest' geef ik een rolletje aan mijn nichtje Ella, die ondanks al haar Frozen-outfits nooit Elsa kan zijn bij gebrek aan witte huid en blond haar. Iets betekenen voor de vele Ellaatjes op deze wereld voelt zo fijn.”

Prinses Ella

‘Vroeger wilde ik vooral schoonheid brengen, maar sinds ik waardevolle reacties kreeg op mijn Insta-portretjes van mensen van kleur – je vertrekt automatisch vanuit jezelf als je tekent – en ik via Studio Sesam een workshop bij Prinses Arabella-illustrator Mylo Freeman volgde, besef ik dat ik ook inhoudelijk een steentje kan én wil bijdragen. In Queen Nikkolah viert feest – eindelijk een boek dat zwart zijn niet problematiseert – geef ik een rolletje aan mijn nichtje Ella, die ondanks al haar Frozen-outfits nooit Elsa kan zijn bij gebrek aan witte huid en blond haar. Iets betekenen voor de vele Ellaatjes op deze wereld voelt zo fijn.’

Scamfluencers

‘Ik had het nooit verwacht, maar geef mij een goede podcast en ik ga creatief helemaal los. Blijkbaar kan mijn ene breinhelft zich daarop focussen terwijl de andere opgaat in audioverhalen zoals Blackout – acteur Rami Malek geeft geweldig stem aan het hoofdpersonage – of mijn guilty pleasure: Scamfluencers. Daarin vertellen twee hele sappige Canadese vrouwen over het bedrog van influencers, maar ook politici. Iets gelijkaardigs doet British Scandal, maar dan met die hilarische Britse humor. Ik speel zulke podcasts meestal af op mijn speakers, want mijn buurvrouw in het atelier, een tatoeëerster, is er vaak niet tegelijk met mij.’

Gezeever

‘Zelf laat ik best geen tattoos zetten, denk ik, want ik zou snel redeneren zoals bij mijn tekeningen: O, dit past er nog goed bij! En dit! En dit! Al kreeg ik nu wel de vraag om een boek voor de kleinsten te maken, waarin ik het meer basic hoop te houden. Misschien vind ik zo de juiste balans tussen het plezier van details en mopjes toevoegen – en dus als illustrator mee het verhaal vertellen – en het coole van in één kleur of laag werken – daarom wil ik ook gaan zeefdrukken in kunstatelier Gezeever. Ik kreeg die extra creatieve goesting door twee weken weg van mijn atelier te zijn, in de camionette met Robbe, bestemming: Marseille.’

“Ik amuseer me nooit beter dan als er een spontane, ongeremde lijn uit mijn hand komt – dat zijn meestal de beste.”

Tennisbeest

‘Op reis neem ik mijn acrylverf en kleurpotloden mee om bijvoorbeeld plantjes die uit barsten in muren groeien te schetsen, of andere details die me verwonderen. Ik amuseer me ook nooit beter dan als er een spontane, ongeremde lijn uit mijn hand komt – dat zijn meestal de beste. In die zin vind ik de digitale evolutie jammer, al gebruik ik thuis wel een Wacom om sneller ideeën te kunnen uitproberen. In naam van die efficiëntie moet ik mijn hang naar perfectie soms nog meer leren lossen, denk ik. Alleen in tennismatchen mag ik van mezelf 100 procent competitief blijven. Ik speel al sinds mijn vijfde en vind het nog altijd héél leuk.’

REEKS: In het atelier

Hoe ziet de werkruimte van illustratoren eruit? Wat zijn hun rituelen, talismannen en eigenaardigheden? Waaruit putten ze inspiratie en hoe komen ze tot hun beste werk? Journaliste Katrien Steyaert mag binnenkijken in hun ateliers en in hun creatieve geesten. Michiel Devijver maakt er foto’s bij.