Voorleespapa Pedro Elias: 'Een heilig moment'

‘Ik ben een man van rituelen en ik geef dat door aan mijn kinderen’, zegt Pedro Elias (43). ‘Nu lijkt het alsof wij een schaap slachten voor het slapengaan, dat bedoel ik niet, we hebben gewoon een vast scenario voor ons dagelijks voorleesmoment. Ik vraag: ‘Gaan we een boek lezen?’, waarop Rover, mijn zoon van twee, eerst ‘nee’ zegt. Ondertussen begint Bonnie, mijn eenjarige dochter, de trap al op te kruipen. Uiteindelijk geeft Rover zijn gespeelde protest op. Boven in hun kamer duwt hij op de knop van de rolluik zodat we de dag buitensluiten en in onze leesbunker kunnen kruipen.'

'Als ik voor het werk naar het buitenland moet, is het eerste dat in me opkomt: 'O nee, nu mis ik mijn voorleesmomenten'. Ik geniet er nog elke keer van. Mijn vrouw ziet hoe gelukkig de kinderen en ik ervan worden en gunt ons dat. Omgekeerd krijgt zij op die manier vijf minuten voor zichzelf, vaak voor het eerst die dag. Ze gaat dan op het bankje in onze tuin zitten. En zo brengt voorlezen alle goede dingen samen. Daarom is het bij ons thuis heilig.’

‘Voorlezen is zo’n beetje mijn barometer, waaraan ik aflees of ik goed bezig ben. Ik heb een drukke agenda en ben dus niet de papa die er het vaakst is, maar ik ben er bijna altijd om half acht, als we gaan voorlezen. Als ouder wil ik niet de beste vriend zijn van mijn kinderen, ik wil ze vooral een veilig gevoel geven. Ik zie dat voorlezen daartoe bijdraagt. Bonnie en Rover kruipen erna rustig en gelukkig in bed, en dan is mijn missie geslaagd. Ik heb ook altijd voorgelezen aan mijn oudste zoon Matteo. Die is nu twaalf. Zijn mama en ik zijn uit elkaar gegaan toen hij twee was, en elke avond dat hij bij mij was, las ik hem voor. Ik heb dat nooit in vraag gesteld.'

'Onlangs stond ik wel versteld toen ik zag dat ik in een mooie kinderencyclopedie met potlood woorden omcirkeld had. Het waren de woorden die ik ooit met Matteo al voorlezend geblokt had en eens hij ze kende, omcirkelde ik ze. Ik vond het bijna crimineel van mezelf. Ik ben totaal geen strenge papa, maar dat taalgevoel wil ik hen blijkbaar graag meegeven. Als bijkomstigheid hé, want voorlezen moet vooral romantisch blijven.’

‘Momenteel zitten Bonnie, Rover en ik in de zee. Het is toch heerlijk dat mijn tweejarige zoon door zo’n zee-boekje al het verschil ziet tussen een zeehond, een zeeleeuw en een dolfijn? Ongelooflijk ook hoeveel dieren hij al bij naam kent in het Nederlands én het Spaans. Rover weet precies wat hij op de prenten moet zoeken, terwijl Bonnie dikwijls iets aanwijst wat nergens op slaat. Ze vindt het vooral fascinerend als de pinguïns in het water duiken.'

'Ik verlang al naar het moment dat mijn een- en tweejarige oud genoeg zullen zijn voor fantasie. Dat geeft mij een kick: een verhaal improviseren en wel zien waar we uitkomen. Maar met Rover en Bonnie geniet ik nu ook enorm. Als ze bij mij op schoot zitten, ruik ik altijd eens aan hun versgewassen haren en dan besef ik dat ik buitenshuis misschien een spannend leven heb, maar dat dit de essentie is: voorlezen aan mijn kinderen.'

'Vorig jaar zei Matteo dat hij het lezen voortaan wel alleen kon. Dat is natuurlijk normaal, maar mijn hart brak. Gelukkig heb ik twee nieuwe kinderen gemaakt om nog minstens tien jaar te kunnen voorlezen.’