Voorleespapa Kim Berghe: 'Vreedzaam in slaap vallen'
De twee zonen van Kim Berghe barsten van de energie. Maar naar één moment van rust kijken ze elke dag reikhalzend uit: het verhaal voor het slapengaan. ‘Ze zouden het mij ook niet meer mogen afpakken’, zegt hun papa. ‘Het is het mooiste, intiemste moment van de dag.’
door Katrien Steyaert
‘Miro, mijn oudste, heeft een autismespectrumstoornis en ADHD’, vertelt Kim Berghe (41). 'Hij wil zich regelmatig fysiek kunnen uitleven, bijvoorbeeld door te frisbeeën, turnen of fietsen. Tegelijk noemen ze hem in zijn klas het leesmonster. Wanneer hij zich rustig voelt, grijpt hij heel gemakkelijk naar een boek. Deze week heeft hij er al drie uit. Als ik zie dat hij zijn wenkbrauwen zit te fronsen, ga ik naast hem zitten en lees ik de passage voor die hij te moeilijk vindt.'
'Lezen is voor mij een vorm van intelligentie, het verrijkt je woordenschat en je cultuur. Soms brengt een boek iets moois, soms een stukje moraal en ik vind het belangrijk dat mijn kinderen daar toegang toe hebben. Het is altijd plezant om te zien als een verhaal hen aan het denken heeft gezet.'
'Miro is acht en ontzettend geïnteresseerd in wist-je-datjes, dus als we hem bijvoorbeeld een boek over vulkanen geven, weet hij van geen ophouden. Hij stelt dan vragen tot in het oneindige. Daarom houden we dat soort informatieve boeken bewust voor overdag. ’s Avonds houden ze hem uit zijn slaap, iets wat bijvoorbeeld de strips van Jommeke niet doen. Elke avond lezen we daaruit voor en Miro bladert er op z’n eentje nog wat in, maar daarna kan hij het loslaten en vreedzaam in slaap vallen.’
Op wieltjes
‘Als ik voorlees, let ik erop dat ik niet te onnozel doe. Dat heb ik onthouden uit mijn opleiding – ik ben nu klusjesman, maar ik heb anderhalf jaar voor leraar gestudeerd. Uit die tijd herinner ik me dat je lezen en voorlezen serieus moet nemen. Ik leg natuurlijk wel intonatie in mijn stem en ik doe weleens gek, maar ik probeer niet te overdrijven. Dat heeft natuurlijk te maken met Miro’s stoornis. Voorlezen moet hem kalmeren. Het is fantastisch dat dat inderdaad bijna altijd lukt.'
'Ook Leon, die nog maar drie is, maar niet moet onderdoen qua energiepeil, hebben we van in het begin voorgelezen. Hij is zot van alles op wielen, dus autoboeken zijn zijn ding, zeker de interactieve exemplaren met knoppen en geluiden. Maar korte verhalen zoals Wat een herrie van Riske Lemmens vallen ook in de smaak. Hij vindt de tekeningen in prentenboeken super en is altijd blij als hij nieuwe woordjes leert.’
Intiem
‘Binnenkort ga ik eens een oud sprookjesboek uitproberen. Het dateert van 1949 en was ooit van de mémé van mijn vrouw. Misschien gaat Miro dan wel moeilijk doen dat de verhalen kort zijn, want onze afspraak is dat we elke avond zes bladzijden lezen. Daar houdt hij ons strikt aan. Als we het eens een avond niet kunnen doen, bijvoorbeeld omdat we te laat thuis zijn, dan staat hij erop dat we de dag erop de schade inhalen. Ook zijn oma leest veel voor en als er een babysit komt, eisen we van haar dat ze het slaapritueel niet overslaat. Onze zonen kijken er te hard naar uit.'
'En eerlijk gezegd wij zelf ook. Van in het begin heb ik graag voorgelezen. In de tijd dat mijn vrouw borstvoeding gaf en ’s avonds graag uitrustte van een hele dag zorgen was het dikwijls mijn taak om de jongens met een boek in bed te steken. Ondertussen is de verdeling tussen mij en mijn vrouw fifty-fifty, en naar minder zou ik niet willen gaan. Als we voorlezen, is het zo knus en intiem met mijn kinderen. Het vormt voor ons een rustpunt, het is het mooiste moment van de dag.’
Deel dit artikel: