Voorleesbuddy's Geertrui en Adem
‘Word jij mijn voorleesbuddy?’ Dat is de slogan die dit jaar centraal staat tijdens Voorleesweek. Want wat zijn we zonder de vele ouders, leerkrachten, kinderbegeleiders, vrijwilligers en vrienden die hun liefde voor het lezen delen? In deze reeks vertellen enkele buddy’s over hun drijfveren, de mooie verhalen die ze tegenkomen en de sterke band die voorlezen smeedt. Deze aflevering: Geertrui Van Renterghem, die in het voorjaar ging voorlezen bij Adem (6).
door Maya Toebat
‘Mijn huis ligt vol boeken en ik speel toneel. Ook voorlezen is een soort performance, toch?’ Uit haar enthousiasme blijkt dat Geertrui Van Renterghem iemand is die zich graag volledig geeft. Iemand die graag aan anderen geeft, ook. Ze heeft zich altijd met plezier ingezet voor haar medemensen. Zo was ze gedurende een lange tijd actief in de vrijwilligerswerking van Overbeke, een wijk in Wetteren, waar ze een buurtplek hielp te realiseren. Door spanningen met andere leden besloot ze te stoppen, maar daar zag ze erg van af, dus ging ze op zoek naar een andere manier om zich te engageren.
Zo kwam ze uit bij voorleesproject Thuis in boekjes. Dat is een initiatief van de bibliotheek van Wetteren om meer gezinnen vertrouwd te maken met voorlezen aan kleine kinderen. Van januari tot en met juni gaat een vrijwilliger vijf à tien keer voorlezen bij een kindje uit de derde kleuterklas. De gezinnen worden warm gemaakt door de school, waarna het verdere contact onderling gebeurt. ‘Tijdens het oudercontact vroeg de zorgleerkracht of we wilden meedoen en ik was meteen geïnteresseerd’, zegt mama Jamila, die ons vergezelt in de bib met haar zoontje Adem. ‘Lezen is altijd goed en de ontmoetingen met Geertrui zouden ook helpen om ons Nederlands te verbeteren.’ De familie Hammouda komt namelijk uit Tunesië. Na lange tijd in de buurt van Turijn gewoond te hebben, verhuisden ze twee jaar geleden naar België.
Naast elkaar
In april 2022 ging Geertrui voor het eerst voorlezen bij Adem en nadien kwam ze wekelijks langs. ‘Hij kon toen zelf nog niet lezen, dus het was een manier om hem de weg naar het lezen te tonen’, zegt ze. ‘De eerste keer nam ik zelf een stapel boeken mee, maar ik merkte al snel dat Adem vooral wild wordt van robots, auto’s en dinosauriërs. Ik liet hem dus zien dat er ook verhalen over zijn interesses bestaan.’ De bezoekjes duurden anderhalf uur, waarvan een halfuur voorgelezen werd en de rest gespeeld en gebabbeld. Geertrui: ‘Voorlezen is meer dan zitten en luisteren. De voorleessessies waren heel interactief om de aandacht erbij te houden. Zo houdt Adem ervan om te tellen, dingen op de prenten te benoemen of zelf tekeningen te maken naar aanleiding van het boek.’
Bovendien keek Adem niet alleen uit naar het voorlezen, maar ook naar het sociale contact. Geertrui: ‘Voorlezen was een brug naar aandacht. Elke woensdagmiddag kwam er iemand speciaal voor hem en kreeg hij de kans om te vertellen. Telkens als ik vertrok, wou hij dat ook dat ik nog langer bleef. Hij stelde zelfs voor dat ik kon blijven slapen op de zetel.’ (lacht)
Tijdens het gesprek kijkt Adem wat verlegen toe, maar tegen Geertrui praat hij zoals tegen een tweede mama. ‘Het is straf hoe snel hij zich op zijn gemak voelde bij een onbekende’, zegt ze. ‘Voorlezen blijkt een goede manier om je open te stellen. Net zoals bij een wandeling zit je naast elkaar, waardoor je makkelijker kunt praten dan wanneer je tegenover elkaar zit. Bovendien ligt er een boek voor je waar je je achter kunt wegsteken als dat nodig is. Al biedt het verhaal ook juist een aanleiding om over te praten.’ We zien het gebeuren wanneer Adem een boek uitkiest en ze plaatsnemen op de bank. Als Geertrui begint voor te lezen, leeft hij op. Zelfs de lens van de camera leidt hem niet af. Hij wijst naar de giraf, ziet een juf en begint uitgebreid te vertellen over zijn eigen klas.
“Voorlezen blijkt een goede manier om je open te stellen. Net zoals bij een wandeling zit je naast elkaar, waardoor je makkelijker kunt praten dan wanneer je tegenover elkaar zit.”
Nieuw familielid
Ook van de rest van het gezin won Geertrui snel het vertrouwen via de voorleesmomenten. Op de woensdagnamiddagen maakte ze ook tijd vrij om te babbelen met Adems oudere broers en zus en met mama Jamila. ‘Zij vertelde me over haar opleiding als kinderbegeleidster en kon haar lessen Nederlands in praktijk brengen. Ik vind het mooi dat ik dankzij mijn liefde voor het lezen Adem en de rest van het gezin heb leren kennen.’ Die band is wederzijds, want Geertrui werd zelfs gevraagd om naar Adems ‘proclamatie’ in de kleuterklas te gaan. ‘Wij konden niet bij het slotmoment zijn, dus dacht ik meteen aan Geertrui’, vertelt Jamila. ‘Zij is de enige volwassene die zo’n goede band heeft met Adem.’
Het einde van het schooljaar betekende ook het einde van Thuis in boekjes. Toch blijft het contact met het gezin. Zo whatsappen Geertrui en Jamila regelmatig en gaat Geertrui af en toe nog op bezoek. ‘Ik help Jamila ook als er iets geregeld moet worden’, zegt ze. ‘Ik ben bijvoorbeeld mee aan het kijken voor een nieuwe woning, ik vergezel haar naar de gemeente of ik vertel over de activiteiten waaraan het gezin kunnen deelnemen in Wetteren. Ik geef graag: dat is hoe ik in elkaar zit en het is voor mij ook een verrijking. Ik vind het belangrijk dat ik ergens het verschil kan maken.’
Deel dit artikel: