Het voorleesritueel van Ingeborg

'Flore (7 jaar), mijn oudste kleindochter, was een jaar oud toen we in 2014 naar de VS vertrokken. Ik wilde de band niet verliezen na onze verhuis. Zo ben ik haar beginnen voorlezen. Ondertussen doe ik hetzelfde voor haar broertjes Ailan (4 jaar) en Mauro (1,5 jaar) en haar nichtje Ruby van 2,5 jaar. De kleinkinderen liggen meestal al in bed als ik hen voorlees, hier is het dan zes uur vroeger. Na het verhaaltje geven ze mij een kushandje, ik stop hen dan virtueel onder.

In de plaatselijke bib ga ik wekelijks op zoek naar boeken met mooie en kleurrijke prenten. Die houd ik voor de camera terwijl ik het verhaal simultaan vertaal van het Engels naar het Nederlands. Dat is niet evident, dus lees ik het boek vooraf al door.'

Expressie

'Als ik mijn kleinkinderen een week later opnieuw hoor, vragen ze vaak om een boek dat we eerder hebben gelezen. De verhalen blijven duidelijk hangen, zelfs bij de jongste van anderhalf. Hij begrijpt wel niet wat ik vertel, maar hij imiteert mijn gebaren en mimiek. Ik ben dan ook een heel expressieve voorlezer. Tenminste, dat zeggen ze mij vaak in Amerika. Soms lees ik hier voor op de lokale school. 'She is so funny', hoor ik hen dan vol verbazing zeggen. Blijkbaar zijn ze dat hier niet gewend.'

Zelfverzonnen

'Nu Flore zelf kan lezen, schrijf ik haar brieven met korte zelfverzonnen verhalen. En ook via Skype vragen de kleinkinderen daarnaar. Meestal gaan mijn verhalen over dieren uit de buurt. Ik woon vlakbij een hele mooie trail in de natuur. Toen de kleinkinderen hier waren, hebben ze er schildpadden en hertjes gezien. Als ik nu een dier spot, neem ik een foto. Die toon ik dan via Skype en dan verzin ik er een verhaal bij. 'Oooh dat is echt', fluisteren mijn kleinkinderen dan. Ik pas mijn tactiek om hen te boeien dus regelmatig aan. Nu zijn er de dierenfoto’s, voordien gebruikte ik handpoppen, wie weet wat het binnenkort wordt…'

“Ik ben een heel expressieve voorlezer. Tenminste, dat zeggen ze mij vaak in Amerika. Soms lees ik hier voor op de lokale school. 'She is so funny', hoor ik hen dan vol verbazing zeggen. Blijkbaar zijn ze dat hier niet gewend.”

Nederlands leren

'Hier in Amerika geef ik Nederlandse les aan twee Belgische meisjes. Ik leer hen lezen en cursief schrijven in het Nederlands, en ook hen lees ik regelmatig voor. Dus breng ik iedere keer dat ik naar België ga boeken mee. Mijn koffer weegt altijd zwaar. Hoewel de twee kinderen Nederlands spreken met hun ouders, merk ik dat ze heel veel woorden opsteken uit die verhalen, woorden die ze anders nooit zouden gebruiken. Persoonlijk hecht ik er veel belang aan dat kinderen een ruime woordenschat ontwikkelen. In mijn eerste job moest ik veel zakelijke brieven schrijven, ik zocht altijd naar synoniemen, je wilt toch niet voortdurend hetzelfde woord gebruiken?'

Familie van lezers

'Schrijven en lezen is altijd belangrijk geweest voor mij en mijn gezin. Op school was ik ooit de opstelkoningin en tegenwoordig gaan de brieven die ik naar mijn schoonmoeder stuur rond in het rusthuis. Sinds we ooit beslisten om de televisie naar boven te verhuizen, is hij nooit meer naar beneden gekomen. In de plaats daarvan gingen we met het hele gezin naar de bib. Ooit zijn we met vijftig boeken op vakantie vertrokken. Ik hecht dan ook heel erg aan de gezinsfoto’s waarop we knus samenzitten in de zetel, ik lees voor en de kleinkinderen hebben een geconcentreerde blik op hun gezicht. Zalig!'

Boekentip

'De twee Belgische meisjes die ik hier voorlees, houden van de strips van Suske & Wiske. Ik denk dat ze er zo gek van zijn omdat ze Suske & Wiske niet zo vaak zien als Belgische kinderen. Voor de volgende trip ga ik op zoek naar boeken van Marc De Bel, want voor de oudste mag het niveau al wat hoger zijn.'