Het voorleesritueel van Friedel en haar negen kleinkinderen
Vanuit Wommelgem doorkruist oma Friedel Herbosch (64 jaar) het hele land met een grote zak vol boeken om in vier provincies voor te lezen aan haar negen kleinkinderen. 'De wieg van mijn kinderen stond tussen de boeken. Voor mijn kleinkinderen wilde ik hetzelfde.'
door Katrien Elen
'Mijn (schoon-)kinderen vinden niet altijd tijd om naar de bib te gaan en één van mijn schoondochters leest zelfs helemaal niet, dus breng ik de boeken tot bij hen. Met de kleinkinderen uit Ekeren ga ik iedere woensdag naar de bib, naar Brugge en Neeroeteren reis ik om de week met een stapel van tien boeken. Bij de kleinkinderen in Leuven ga ik iedere week langs, voor hen breng ik meestal geen boeken mee. Zij gaan al vaak naar de bib, maar ik lees wel voor.'
'In Brugge en Neeroeteren kom ik meestal ‘s avonds laat toe en blijf ik slapen, maar vóór de kleinkinderen de volgende dag naar school vertrekken, moet er al gelezen worden. Mocht ik eens geen boeken bij hebben, dan zou dat een drama zijn. Ik blijf altijd een hele dag om te koken en op te passen, maar voorlezen is iedere keer deel van de routine. Het zorgt voor rust. Op dat moment voel ik een enorme klik met mijn kleinkinderen. Ik lees immers graag voor en zij luisteren graag. Via hun boekensmaak heb ik hen ook beter leren kennen. Quinten houdt van fantasy, Storm is gek van dino’s en voor Juno moeten er paarden in voorkomen. Via de boeken komt er ook regelmatig een gesprek op gang over iets wat hen bezighoudt.'
Sponzen
'Als ik voorlees, zijn mijn kleinkinderen als sponzen. Ze nemen enorm veel op. Een paar jaar geleden hoorde ik dat je moeilijke woorden bij het voorlezen niet moet vereenvoudigen. Sindsdien houd ik mij aan de tekst. Ik ben dan achteraf soms verbaasd welke woorden mijn kleinkinderen kennen en correct gebruiken. Dat hebben ze uit boeken. Als ik andere kinderen hoor spreken, denk ik soms: ‘Wat een slechte taal hebben die’. Mijn kleinkinderen zijn stuk voor stuk taalvaardig.'
'Ik ben ook wel eens gaan voorlezen in de bib en dan merk je meteen bij welke kinderen thuis niet wordt voorgelezen. Hun aandachtsspanne is veel korter. Mijn kleinkinderen kunnen zich echt concentreren op een verhaal, ook al ravotten en spelen ze minstens even graag.'
'Oma, wij willen lezen.'
'Mijn kleinkinderen genieten er echt van als ik voorlees. Zo maakte Lou met Valentijn een tekening met veel kusjes en hartjes voor haar oma die altijd voorleest. En als ik bij een zinnetje als ‘de wolf valt in slaap’ doe alsof ik slaap, roepen ze me wakker: 'Oma, niet slapen, wij willen verder lezen!' Zelfs de oudere kleinkinderen vragen nog om voorgelezen te worden als ze hier logeren.'
“Via hun boekensmaak heb ik hen ook beter leren kennen. Quinten houdt van fantasy, Storm is gek van dino’s en voor Juno moeten er paarden in voorkomen. Via de boeken komt er ook regelmatig een gesprek op gang over iets wat hen bezighoudt.”
Altijd en overal voorlezen
'Zelf was ik als kind de enige boekenwurm in het gezin. Als ik zat te lezen, durfde mijn moeder soms zeggen: ‘Ga nu toch eens iets doen.’ Vaak moest ze me drie keer roepen om te komen eten. Zo verdiept was ik dan in mijn boek. Ik heb ook altijd voorgelezen aan mijn neefjes en nichtjes. Later deed ik hetzelfde in de jeugdbeweging en toen ik als leerkracht Nederlands in het BSO stond, las ik op vrijdag voor tijdens het zevende lesuur. Zo heb ik veel leerlingen aan het lezen gekregen. Het was dus logisch om de traditie verder te zetten bij de kinderen en kleinkinderen. Op kampeervakantie moest er altijd een koffer vol boeken mee. Mijn man zat dan aan het stuur en ik zette me tussen onze vijf kinderen op de achterbank met een boek. Ik las voor tot we op onze bestemming arriveerden. Zo waren ze rustig. Soms hadden ze zelfs spijt als we er waren.'
Boekentip
'Grootmoeder, wat heb je grote oren, de sprookjes van Jacques Vriens doen het goed bij alle kleinkinderen. Namen als ‘roodhapje’ vinden ze hilarisch.'
In beeld
Deel dit artikel: