In het atelier van Julie Vangeel
Hoe ziet de werkruimte van illustratoren eruit? Wat zijn hun rituelen, talismannen en eigenaardigheden? Waaruit putten ze inspiratie en hoe komen ze tot hun beste werk? Journaliste Katrien Steyaert mag binnenkijken in hun ateliers en in hun creatieve geesten. Michiel Devijver maakt er foto’s bij. In de 50ste aflevering gaan ze op bezoek bij illustrator Julie Vangeel in Kontich.
Zwaaiende buren
‘Van nature ben ik een huismus. Ik kan er echt van genieten om in mijn thuiskantoortje een goed muziekske op te zetten en heel de dag niet gestoord te worden. Tegelijk ben ik te sociaal om een kluizenaar te willen zijn. Ik werk sinds januari fulltime als zelfstandige en om dat vol te houden, voel ik dat ik genoeg contact met de buitenwereld moet blijven maken. Daarom is het zo fijn dat mijn vriend Ben, die lasser is, een nieuw bureau aan het maken is. Dat komt binnenkort voor het grote raam aan de straatkant te staan. Zo ga ik vaker de buren zien zwaaien of voorbijgangers zien stoppen en glimlachen om mijn raamtekeningen.’
Kinderlijke fantasie
‘Het klinkt melig, maar we zien soms al genoeg miserie, dus met mijn beelden wil ik kijkers blij maken of hen heel even alles doen loslaten. Zo werkt het voor mezelf op de beste tekendagen: ik verlies me in ideeën en kleuren, en vergeet mijn zorgen. Al moet ik zeggen dat ik meestal vrolijk door het leven ga. Ik ben totaal niet melancholisch en dat zie je in mijn werk. Dat bewijst ook wat een kinderlijke fantasie ik op mijn 32ste nog altijd heb. Soms spreek ik mama’s aan de crèche die even oud zijn, maar voel ik me toch het jonkie omdat zij hun shit together hebben terwijl ik wat tekeningetjes zit te maken.’ (lacht)
Kerry en Lynette
‘Ja ja, ik heb een beetje last van het impostor syndrome. Er zijn zoveel straffe collega’s – zoals Sebastiaan Van Doninck, bij wie ik nog stage liep – en elk jaar studeren er nieuwe af. Tegelijk geloof ik: mijn werk is wat het is, en ik moedig mezelf aan om niet eindeloos op beelden te kauwen, want dan werk je ze op den duur dood. Ik twijfel natuurlijk weleens, maar dan blader ik in mijn collectietje prenten- en kunstboeken van Frida Kahlo, Marlene Dumas of minder bekende namen als Kerry James Marshall en Lynette Yiadom-Boakye. Zij schilderen vooral donkere mensen met een ongelooflijk gevoel voor schakeringen en licht.’
“Ik moedig mezelf aan om niet eindeloos op beelden te kauwen, want dan werk je ze op den duur dood.”
Verrassingen
‘Als ik een tekst mag illustreren, laat ik die in mijn hoofd pruttelen terwijl ik afwas, wandel of in onze tuin rondhang. Daarna maak ik grove schetsjes en, als het verhaal erom vraagt, storyboards om de volgorde en compositie van de beelden goed te krijgen. Ik doe dat op het gevoel, maar zorg ervoor dat ingezoomde en ruimere beelden afwisselen, dat donkere kleuren op wat lichtere volgen, anders zijn er niet genoeg verrassingen voor het publiek. Gelukkig kreeg ik daarin altijd veel vertrouwen van “mijn” auteurs. Anderen zijn sturender en dat begrijp ik – het boek is hun baby – maar het zou mijn creativiteit te veel afvlakken.’
Probleemoplosser
‘Dat mijn linkerarm een stompje is, heb ik nooit echt als een nadeel ervaren. Ik ben ermee geboren en het heeft me zelfs positief gevormd. Want of ik nu een ei moet breken of een toets aanklikken terwijl ik met mijn rechterhand op mijn Wacom zit te schetsen: ik bedenk als vanzelf een oplossing. Ik vond het dus altijd jammer dat het in verhalen vaak de slechteriken waren die een arm of een been misten – denk maar aan Kapitein Haak. Lange tijd wilde ik een positief kinderboek rond mijn beperking maken, maar nu geloof ik dat kinderen meer hebben aan een “normaal” verhaal waarin zo’n lotgenoot van mij een personage als een ander is.’
“Ik vond het altijd jammer dat het in verhalen vaak de slechteriken waren die een arm of een been misten – denk maar aan Kapitein Haak.”
Ben, Bowie en Pablo
‘Ik beeld mezelf alvast op die onnadrukkelijke manier af op de kerstkaarten die ik nu al tien jaar ontwerp. De tekening verwijst altijd naar de fase waarin Ben en ik zitten – toen we onze zwangerschap aankondigen, voegde ik subtiel een tutje toe. Dit jaar staat ons zoontje Bowie naast Pablo – de kat is part of the family. Als kitten lag ze vaak sappig op haar rug te ronken in een mandje op mijn tekentafel. Nu is ze te groot, maar ik hoop op mijn nieuw bureau weer een slaapplek voor haar te kunnen maken. Ik hou het hier ook gezellig met foto’s, mooie prulletjes en bedankingskaartjes van klanten – die motiveren me op lastige dagen.’
Vleermuizenskelet
‘Ik haal veel inspiratie uit het alledaagse zoals de kleurcombinaties van keukenhanddoeken of kinderkleertjes. In het banale, soms zelfs lelijke, is zoveel moois te vinden. Ben en ik verzamelen ook rariteiten die ons onverklaarbaar aantrekken. Zo vonden we op een rommelmarkt in Île d’Oléron een keirare fles die in de keuken staat, terwijl in onze living een vleermuizenskelet prijkt. Zelf heb ik eerder iets van een hamster, want op werkdagen ren ik voortdurend rond: even mijn koffiemok wegzetten, snel de was insteken. Meer pauzes neem ik niet, waardoor ik vaak veel gedaan krijg tegen dat ik Bowie van de crèche haal.’
“In het banale, soms zelfs lelijke, is zoveel moois te vinden. In de keuken staat een keirare fles uit een rommelmarkt in Île d’Oléron en in onze living prijkt een vleermuizenskelet. ”
Van lino tot Wacom
‘Zodra hij groter is, hoop ik weer tijd te krijgen voor de manuele technieken die me vroeger zo’n fijne focus gaven: lino’s snijden, schilderen... Ik schetste ook lang met de hand en scande alles apart in, maar het is veel efficiënter en dus commercieel haalbaarder om te tekenen op mijn Wacom. Die kocht ik bewust toen ik fulltime illustrator werd. Ik vind dat nog altijd spannend, zeker op momenten dat het te rustig wordt – ik kan sowieso niet goed niets doen – maar dat zijn goede periodes om mijn portfolio rond te sturen. Je mag daar niet te fier voor zijn. Het leverde mij alvast mooie opdrachten op, bijvoorbeeld voor MO*.’
Protest in Iran
‘Ik wilde mezelf al langer uitdagen door voor “grote” mensen te illustreren, zoals onlangs over het protest in Iran. Allesbehalve happy happy dus, maar het liet mijn hoofd eens anders werken. Ook bij kinderboeken lok ik dat uit door de meest evidente vertaling van tekst naar beeld mentaal in een doosje te stoppen. Dat dwingt me om een andere symboliek te zoeken, die een nieuwe dialoog met de lezer opent, maar ook het tekenen voor mij rijker maakt. Zelfs in mijn kerstkaarten verbied ik mezelf om typische taferelen te tekenen, waardoor ik bijvoorbeeld het idee kreeg om sneeuw uit oversized zoutvaatjes te laten dwarrelen.’
Meer in het leven
‘Het is niet sexy, maar goede afspraken zijn belangrijk. Dat leer ik uit verhalen over onverwachte misverstanden tussen vrienden en hun klanten. Om discussies achteraf te vermijden, vraag ik altijd via mail bevestiging, bijvoorbeeld van het formaat en de aantallen van een geboortekaartje dat ik ontwierp. Alleen zo kan ik me comfortabel focussen op wat ik doodgraag doe: tekenen. Tegelijk vind ik het gezond dat een jong gezin hebben me dwingt om elke dag op tijd af te ronden en de weekends vrij te houden. Ik wil echt niet dat Bowie later moet zeggen: “Je was altijd aan het werk”. Er is zo veel meer in het leven.’
“Ik vind het gezond dat een jong gezin hebben me dwingt om elke dag op tijd af te ronden en de weekends vrij te houden.”
Deel dit artikel: