In het atelier van Charlotte Peys

'Om zes uur op moeten om hamburgers te maken, was vaak vervelend, maar ik denk weleens met een goed gevoel terug aan de structuur die mijn deeltijdse job bij de beenhouwer me gaf. Ik heb nu wel schemaschriften waarin ik mijn opdrachten probeer te structureren, maar in de praktijk worden leven en werken bij mij altijd één brij. Af en toe verlang ik naar rituelen, zoals eerst een blokje om lopen in plaats van rechtstreeks van mijn bed naar mijn scherm gaan – de bovenste helft van mijn atelier is mijn slaapruimte – maar eigenlijk werk ik graag op deze manier. Het is misschien 7 op 7 en chaotisch, maar het is ook zo vrij.'

'Hoe zalig is het dat ik midden in de dag de trein kan nemen om bijvoorbeeld de expo van Thao Nguyen Phan te gaan zien? Ik was erg geïnspireerd door hoe zij de ecologische en sociale impact van de bouw van een Vietnamese dam aankaart in een superpoëtische film. Ik kreeg alleen maar goesting om me verder te bekwamen in die combinatie van documentaire en esthetiek. 'Illustrator' voelt als een doosje waarin ik niet helemaal pas omdat ik liefst contextafhankelijk werk, geworteld in de samenleving of in samenwerkingen. Dan kan ik nog iets meer kwijt dan als ik een verhaal illustreer – wat ik op zich ook heel waardevol vind.'

'Tekenen is mijn ticketje tot de wereld en tot mezelf daarin een nuttige rol zien spelen. Want soms vraag ik me af wie er op mijn werk zit te wachten. Als ik aan een lijvige opdracht begin, lees ik daarom heel veel en onderzoek ik hoe mijn onderwerp aanhaakt bij de realiteit of bij andere mensen. Ik denk dat die aanpak teruggaat op mijn studies cultuurwetenschappen die ik volgde vóór mijn opleiding tot illustrator. Mijn boekenkast puilt nog altijd uit, met kunst- en fotoboeken, non-fictie, poëzie en romans. Die zijn ook mijn beloning voor hard werken. Dan mag ik naar buiten, een drankje kopen en lekker gaan zitten lezen.'

'Weten dat ik 's avonds met vrienden op café ga, is nog zo'n goede motivator, net als weten dat ik na gedane taken nog down the rabbit hole van het internet mag. Ik vind het zo tof om te zien hoeveel mensen leuke beelden creëren. Dat kan natuurlijk overweldigend zijn, maar ergens moet je leren vertrouwen op je eigenheid, durven springen zonder je teveel te vergelijken of te verantwoorden. Ik vind dat nog altijd moeilijk, hoor, maar ik probeer niet aan de verwachtingen van het publiek te denken, want dat verlamt me. Ik vergeet ze zelfs zo hard dat ik schrik als mensen achteraf reageren op een boek of expo van mij.' (lacht)

'Als kind zat ik te tekenen terwijl ik tv keek. Het vormde een soort filter waardoor ik wat er op me afkwam beter aankon. Nu nog helpt tekenen mij om na te denken. Daarom draai ik tijdens het werken geen muziek die ik te goed ken, want dan zing ik in mijn hoofd mee. Als ik niet bezig ben met formuleringen – tekst is voor mij bijna even belangrijk als beeld – luister ik graag naar podcasts zoals Man met de microfoon. Zulke gesprekken geven me het gevoel dat ik gezelschap heb. Niet dat ik last heb van eenzaamheid, integendeel, soms kapsel ik me zo graag in mijn tekenbubbel in dat het gevaarlijk overhelt naar kluizenaarschap.'

'Ik deelde lang een werkruimte met Toon (Delanote, red.), een illustrator met wie ik zeven jaar samen was. Die directe nabijheid van een klankbord mis ik soms, al is het net zo verfrissend om ideeën uit te wisselen met vrienden die in een ander, al dan niet artistiek, bootje zitten. Ik geniet er ook van dat ik nu mijn stempel kan drukken op mijn atelier. Langzaamaan kwam het hier vol dierbare spullen te hangen en te staan, van stenen die ik opraap op straat – nog zo’n kindergewoonte die bleef duren – tot op elkaar gepakte verflagen die ik van mijn palet schraapte. Ik zie graag dat soort sporen naar de werkelijkheid.'

'Met Merlijne Marell, een collega en goede vriendin, doe ik aan virtueel coworken. Dan zitten we allebei aan onze tekentafel, zij in Arnhem, ik in Gent, maar zien we elkaar via het scherm. We begonnen ermee in de lockdown omdat het toen extra deugd deed om te kunnen babbelen, maar het beviel ons zo goed dat we het gaan blijven doen. Soms tekenen we gewoon samen in stilte, hoor. Andere keren vertel ik haar hoe ik ertegenop zie om een storyboard te maken – een taak die niet past bij mijn spontane manier van werken. Dan vraag ik Merlijne om er aan het eind van de dag naar te informeren en is dat de ideale stok achter de deur.'

'Als ik iets uit een brand zou redden, is het de korstmostak die voor mijn raam hangt. Vriendinnen van mij klommen er speciaal voor in een boom tijdens een fietsvakantie waarop ik onverwacht niet mee kon – zo grappig en schoon. Sowieso wekt de natuur mijn verwondering. Ik dacht vroeger vaak: als het met tekenen toch niets wordt, ga ik voor boswachter. Daarom haal ik nu zo mijn hart op bij een opdracht rond de Genkse Stiemerbeek. Ik schilder op een tafeltje vlakbij of in het water en maak een kaartspel op basis waarvan ik in gesprek kan met mensen die ik in het groen ontmoet. Of hoe tekenen weer talloze andere pistes opent…'

'Ik broed op een prentenboek voor volwassenen en sprokkel daarvoor uit de 37 schriften die ik al heb gevuld met een allegaartje van woorden, beelden en ideeën. Ik doe dat continu, tussendoor. Als ik me slecht voel, is het zelfs het enige dat nog lukt: mijn emoties en gedachten dumpen in die schriften, gewoon, zonder beoordeeld te worden. Toen ik er twee jaar geleden mee begon, had ik al zeker 100 lege schriften verzameld, vaak vergeelde exemplaren die in krantenwinkels waren blijven liggen, maar ook vondsten van bij Deneef & Goemaere. In die schatkamer vol oud bureaumateriaal kocht ik onlangs een geweldige doos gouaches.'

'Onlangs maakte ik de mentale notitie: "Even niet meer naar de Schleiper gaan". Want ik heb niet veel geld, maar kan nooit weerstaan aan tekengerief kopen. Ik geniet van de potentie ervan en vind geen groter plezier dan als ik nieuwe combinaties van materialen maak. Ik laat me daarbij leiden door toeval, ik wil niet op voorhand weten hoe iets gaat uitpakken. Daarom ben ik ook niet perfectionistisch. Mocht ik bijvoorbeeld willen dat een personage drie centimeter opschuift, dan moest ik opnieuw beginnen en zou het beeld niet meer zo spreken als de eerste versie. Ik zit dus vaak te smossen, maar dat is het beste wat ik kan doen.'